* در آغاز کلمه بود

تشنه ام...ـ
تشنۀ یک کلام تو...ـ
کلامی همصدا با بنگ بنگ ضربه های قلبت...ـ
کلامی از عمق احساس وجودت...ـ
کلامی که درِ خانۀ دل میگشاید...ـ
که به در بستۀ سینه میزند ضربه هایی

که میگویند با هجایی پی در پی

که در بگشا...ـ

در باز کن،ـ
کلامت را آغاز کن...ـ
که در آغاز کلمه بود...ـ
و تو آغاز بودی و کلمه نزد تو بود...ـ
و تو خدا بودی،

و آن کلمه تو بودی ای پرواز،
ای آغاز راز،

ای تمنای نیاز...ـ

پس باز گو به آوایی رسا و بلند آوازه،ـ
به تازگی ِ یک بهار تازه...ـ
به خوش باوری ِ طعم شیر روی زبان کودکی نوخاسته...ـ

پس باز بخوان نغمه هایت را
تا با تو هم آواز گردم...ـ
پس فریاد کن اسرار نهانت را
تا با تو همراز شوم...ـ
پس بگو...ـ

پس باز بگو:"ای پسر روح"...ـ
پس همزبان شو با غنچه هایی که یکایک باز میشوند،
با بلبلانی که با هم همآواز میشوند...

آنان که با هم سهیم پرواز میشوند...ـ

هم نفس شو با تک تک لحظه های دیدار...ـ
پیش ازآنیکه زمان از نفس ایستد باز...ـ
پیش ازآنیکه بلبل معنی اسیرافتد در قفس پندار...ـ
پیش از آنیکه بهار به پاییز رسد دگربار...ـ
پیش از آنیکه موج فریاد درپهنۀ انکارغرقه به خون سکوت گردد...ـ

پیش از آن"وقتی"ـ که

"آید که بلبل قدس معنوی از بیان اسرار معانی ممنوع گردد" ـ

باز کن لب،

پس بگو...ـ
پیش از آنکه جمیع بی خبر مانند از نغمه هایت...ـ

باز کن لب،

پس بگو کلام اوّلینت را که نزد خدا بود...ـ
تا به خاطر سپارم آن کلامی را که خدا بود...ـ
پیش از آنیکه کلامت به نزد خدا گردد باز،ـ
پیش از آنیکه کلامت دوباره با خدا شود دمساز ...ـ
پیش از آنیکه بگویی:
"وجمیع از نغمۀ رحمانی و ندای سبحانی ممنوع گردید"

پس بگوعشق...

بگو آغاز...ـ
بگو از راز...

ای انگیزۀ هر نیاز...

که تشنه ام...ـ

تشنۀ یک کلام تو...ـ
پروانۀ شمع سلام تو...ـ

پروانه فرید
http://www.latelierpapillon.co.uk
.

جملات داخل گیومه از"کلمات مکنونه" است

برای رجوع به این مجموعه

لطفا ً روی این لینک کلیک کنیدـ
http://pfarid.blogspot.com/2007/11/blog-post.html

* I Mask, Therefore I am

click here to listen and watch
As wondrous as a point without co-ordinates......
across the broken axes of time, place and thoughts,
Like a kite which has lost its link with the earth,
I am finding different paths across the sky.

On a circle, the starting point is the end,
And the end is the beginning.
And the square root of the negativity

of the number of my thoughts
is still to be found.

It is me who is missing
I open the window and look at the infinity........
................To the clouds and the greens..........
................To the sky which is bright,......although there is no sun
The sound of the wings of the butterfly

which is searching for freedom is echoing around the window.

It is me who is missing
I take the mirror down,

dust its eyes and look into them,
But no face I recognise.

Who am I?
Where am I?
Where is that hiding place?
Where is that shelter?
In the depth of the loneliness of this mobile flesh,

a disguise of a life is living.

It is me who is missing
I call upon my clothes, which were hanging in their coffins.
They witness my being, but no acknowledgement is made.
Where am I?
Where have I gone?
To what dimension?
To what sphere?
What time?

I open the window and look at the sky which is pouring with light,

though there is no sun.

I light a candle in the memory of the sun
and call myself by name,
The space becomes saturated with its echo..........
Yet no reply is heard.
Where am I?
Who am I?
From which book?
Which dictionary?
What statistic?

The butterfly has sold the pride of freedom to a dream of flight,

while denying the detention of a life's ambition.

and the airplane,
breaking the law of gravity,
escaping from the natural imprisonment of the earth,
has now delivered me from the womb of my mother land,
through a painful experience,
into an unknown world,
which promising a new birth…

And now, I am an alien from a strange planet,
who upon hearing her own name,
Her ears do not ring any more,
Her face does not turn back,
Neither do her tears run,
remembering her old memories.

Now, on the steep hill of tomorrow…
with looted hands…
with vandalised hopes…
in a stormed city
I learn to be happy by following one day after another…

“I have succeeded…
I’ve registered myself by a name in a certificate of Naturalization…
So glory be to 175208.
Now, I can write on175208 bills…
And on 175208 application forms…
Parvaneh Farid”
I mask, therefore I am…
.
Parvaneh Farid http://www.latelierpapillon.co.uk/

.

The words inside the quotation mark are inspired by a poem by Forough Farrokzad, "The Land of Jewels".

To watch & listen to this writing in a form of an art video, please click on this link: http://www.youtube.com/watch?v=zi12O0gAe9s&feature=user

* نقاب

برای تماشا و شنیدن اینجا را کلیک کنید
به سرگردانی نقطه ای بی مختصات،ـ

در صفحه ای از محور های شکسته ی زمان، مکان و تخیل…ـ
همچو بادبادکی که بند زمینی اش از دست کودکی رها گشته،ـ
در آسمان خیال سرگردانم و به هر سویی پرسه ای میزنم…ـ

در دایره، نقطه ی آغاز همان انتهاست…ـ
و انتها همان آغاز است…ـ
و ریشه ی افکارمنفی من هنوز در جبر زمان، گنگ مانده…ـ

گمگشته ای جز من نیست اینجا…ـ

آینه را از دیوار پایین میآورم،ـ
خاک از چشمانش میروبم ودر آن خیره مینگرم…ـ
امّا آه…ـ
چهره ی آشنایی در آن نمیبینم…ـ
این کیست که من او را در آینه میبینم؟
این کیست که او در آینه مینگرد؟
چه کسی در پس این شیشه سیمین پنهان شده؟
کجاست پناهگاه آن گمشده؟
گویی در قعر تنهایی این جسم متحرک،ـ
زندگی دروغینی در لباسی مبدل به بازی درآمده…ـ

به نذر خاطره ی خورشید، شمعی برمیافروزم…ـ
و خود را صدا میزنم به نام، به آوایی رسا…ـ
فضا ازلرزه های انعکاس فریادم اشباع میشود…ـ
ولی آه…ـ
که جوابی نمیآید باز…ـ

من که هستم؟
من چه هستم؟
من کجا هستم؟
من چرا هستم؟
لابلای صفحات کدامین کتاب میگـنجم؟
دررمز الفبای کـدامین لغتنامه، معـنی واژه ی گـیجم؟
در جمع کدام شمارش برآورد میانگین هـیچم؟

من که هستم؟

شاید پروانه ای که غـرور آزادی را به رؤیای پروازی ارزان فروخته…ـ
و دراین پرواز خـیالی،ـ
اسارت آرمانهای زندگی اش را هر لحظه به محک انکار میسنجد…ـ

و اکنون، به عجیب الخلقه ای میماند، که از منظومه ی دیگری سر رسیده…ـ
که با شنیدن نامش، گوشهایش دیگر زنگ نمیزنند…ـ
که با شنیدن نامش، رویش برنمیگردد... دیگر…ـ
و اشکش هم دیگر سرازیر نمیشود... حتی...ـ
با مرور خاطره های پا به فرار گذاشته…ـ

و امروز، در سراشیب تند فردا…ـ
با دستهایی تاراج شده…ـ
با آرزوهایی در هم شکسته گشته…ـ
در شهرکی به طوفان نشسته…ـ
وبا خواسته هایی همه خسته…ـ
میآموزد که شاد باشد با پساپیـش کردن دیروزها و امروزها…ـ

ـ"پیروز شدم، پیروز شدم…ـ

خودم را در دفتر تابعـیت یک کشوربیگانه با مام وطن بالاخره به ثبت رساندم
پس زنده باد 175208
حالا زیر یکصد وهفتادوپنج هزارودویصدوهشت قبض آب و برق و تلفن…ـ
ویکصد وهفتادوپنج هزارودویصدوهشت تقاضانامه ی کار خواهم نوشت…ـ
ـ پـروانه فـرید…"ـ

چون نقاب بر چهره دارم،،، پس هـستم…ـ

.

http://www.latelierpapillon.co.uk/ پروانه فرید
.
جهت تماشای ویدیوی تصویری این قطعه لطفـا ً لینک زیر را فشار دهید
http://www.youtube.com/watch?v=uPcshWcKkgE&feature=user

.
جملات داخل گیومه از شعر " ای مرز پر گهر" فروغ فـرّخزاد الهام گرفته شده

* Close One Eye and Open the Other

.
As I closed one eye,
all my pains turned into tears, running down my cheeks…
and as I opened the other eye,
I tasted the flavour of love which drew the image of a smile across my face…

As I closed an eye,
I washed my earthly desires off my heart…
and as I opened the other,
I arrived at the hallowed beauty of the Beloved,
removing the curse from the gate of my heart, just with a glance…

Closing the eye of earthly desire…
Looking away from the world and all that is therein…
Opening the other eye, that sees beyond matter…
Breaking down the gate of the heart,
and looking at the unveiled hallowed beauty of the Beloved…
When drips of pain drop one after another…
When love slips through the whirling layers of the heart…
and when misery takes refuge in the swollen lump in the throat…
and when the rays of desire penetrate, yet again,
through the cracks of the barriers of a short sighted will...

Hearing the story of broken hearts…
and the myth of those who are engaged with themselves, tightly…
and those arrogant minds who are trapped

inside the maze of -what should be- and -what should not-
and the myth of those spirits who have broken the cage of their imagination,
and have grafted their kisses to the apex of love on high…

Having the same heart that is oozing blood,
and pouring out in the path of pilgrimage to His presence…
Having the centre of the body tearing apart

and melting away with desire… “O Man of two visions”…

“Close one eye ”…
as the drips of pain, pouring into the narrow stream of imagination…
“and open the other ”…
as the wailing soul is tearing away the veils of patience in His anticipation…

“Close one to the world and all that is therein”…
… Look away from what the eye has ever seen…
… Look away from what is losing colour and what will be losing colour…
… Look away from all that do not bring more than a smile

of ridicule on the lips…

“and open the other to the hallowed beauty of the Beloved ”
… Look up to those who wear a colourless colour on the face of their soul…
… and look up to those in which a web of lies is not spun on their hearts…

“Close one eye”

and let the pain run down your cheeks…
“Open the other”

and let the colour of a smile cover your lips…
Let us put away those wooden legs…
Let us open wide the wings of that impatient butterfly…
Let us fly…
.
Parvaneh Farid http://www.latelierpapillon.co.uk/
Quotations from “The Hidden Words” http://pfarid.blogspot.com/2007/12/hidden-words.html

* چشمی بر بند و چشمی بر گشا

چون چشمی بربستم...

درد را دیدم که قطره یی شد و بر دامن چکید...

و چون چشمی بر گشودم...

طعم عشق را چشیدم که نقش لبخندی بر لب کشید...

چون چشمی بر بستم،

دل از عالم وعالمیان، جمله در شکستم...

و چون چشم دیگر بر گشودم،

به جمال قدس جانان یکسر رسیدم،

و طلسم دروازه ی دل را به نگاهی باز خریدم...

چشم را در بستن...

از عالم و عالمیان جمله فراتر نشستن...

چشم دیگر بر گشودن...

در دروازه ی دل را همه در هم شکستن...

و جمال قدس جانان را بی پرده و پیرایه به تماشا نشستن...

آنگاه که درد قطره قطره میچکد از روزن دو چشم...

آنگاه که عشق میخزد لایه لایه در بستر دل...

و آن زمان که زجر، زجه زجه میکند در گلوگاه بغض های شکسته در شکسته...

و آن دم که دمادم فروغ تمنا میدمد در رخنه های تنگ خواهش...

و میشنود قصه ی غصه های دلها را ...

غصه ی در خود نشستگان

که از رخوت دانستن به زندان بایدها و نبایدها اسیر افتادند...

و قصه ی آزادگان که قفس اوهام شکستند

و بر نقطه ی اولای عشق بوسه ی وصلت گره بستند...

این همان دل بود که قطره قطره خون میشد و جرعه جرعه میچکید در هوای دیدار...

این جگرگاه بود که پاره پاره لخته میبست در آرزوی محال " ای صاحب دو چشم"...

" چشمی بر بند" که درد قطره قطره میچکد و جرعه جرعه میریزد از روزن خیال...

" و چشمی بر گشا" که جان پرده ی تمنا از هم میدرد به امید وصال...

" بربند یعنی از عالم وعالمیان"...

...از آنچه دیده دیده و دل در طلبیده...

...از آنچه رنگ باخته و میبازد رنگ...

...از آنچه جز پوزخندی بیش نمیآرد به لب...

" بر گشا یعنی به جمال قدس جانان"...

...به صورت سیرت آنان که رنگ بی رنگی بر چهره دارند...

... و نقش نیرنگی بر دل ندارند...

چشمی بربند و فرو ریز قطره قطره درد را...

چشمی بر گشا و بر لب نقش آمیز رنگ لبخند را...

بربند آن دو پای چوبینه ی لنگ را...

برگشا پر پرواز پروانه ی خسته از درنگ را...

پروانه فرید

جملات داخل گیومه از " کلمات مکنونه" است

برای رجوع به این مجموعه

http://pfarid.blogspot.com/2007/11/blog-post.html لطفا ً به لینک

http://www.latelierpapillon.co.uk/

* Happy Birthday

Happy birthday, O womb/man

Up to now, the cast of the womb of your mother

has been trying to mould you after your father,

and as from now on,

society will try its best to shape you to the order of its desire.

as from now, you will be brought up as an obedient citizen

who shall desire nothing but what others have…

You will follow the same path that others have trodden before…

and like a carriage, you shall only be following the others on the railway.

Happy birthday, O man and welcome aboard…

That your stupidity will be your only saviour,

and your imitation will be your only means of protection.

Never ask an unpredictable question,

Never expect an answer that is not in the form of a cliché.

In fact you will be safer if you never ask any questions at all...

Never wish what others don't,

Never think of what others haven't yet,

and if you could be wise enough to take my advice,

you would never think of thinking at all…

....Because the path has already been laid out before you,

and you are so privileged to be invited to walk along it,

so I should not step out, if I were you…

So, with closed eyes, deaf ears, dumb tongue and a dim mind,

if you do not mind,

walk along the same path on which many have trodden many times,

before you…

A path that offers you no surprises,

but a path which is safe and sound…

a path that gets you where they wish you to end,

and is it not what you should wish too???

Happy birthday, O womb/man, and I shall tell you that…

you will be more of a “man”, if you could be more of the “kind”

Parvaneh Farid
http://www.latelierpapillon.co.uk/

* سیب را چه کسی از درخت چید

وقـتی که مار حـوّا را میـفـریـفـت

که از درخت، سیبی بخور

و یا از مزرع گندم دو دانه ای برگیر

مگر تو آنجا نبودی با من؟

مگرندیدی که دست حـوّا از درخت، سیب را میچید؟

و کام آدم دانه گندم را یه دندان میکشید؟

مگر تو با من نبودی آنجا؟

پشت درختهای دست درآغوش هم کشیدۀ بهشت...

در میان عطر گنگ سبزه های گرسنۀ رویش...

مگر به این صحنه ننگریستی بامن؟

مگر نگفتی در گوشم که آخر راه این حادثه پیچ درپیچ است؟

مگر نگـفـتی که بار میوۀ دانستن سنگین است؟

مگر ندانستی که بعد از آن حادثه بار دانستنت بر دوش است؟

مگر نیاموختی که در نهایت دانش تو مسؤل است؟

پس حال ترا چه میشود ای همسفـر که حاشا میکنی دانسته ات را؟

چه میگویی که شانه هایت خسته از بار دانستن است؟

که دانایی باری سنگین است و نادانی در آسایش بهشت همیشه خـفـته.

آیا تو در جستجوی کسی هستی که بار را از دوش تو بگیرد و به بار دوش خویش بیافـزاید؟

چه انتظار مبهمی... چه خواهش بی سرانجامی...

حاشا که تو، به تو نمیمانی اگر چنین است خواهـشت...

و تو به انسان نمیمانی اگر در انتهای راه دانستنت انکار مسؤلیت از خویش را یافته ای...

راه، راه تو است و انتخاب از آن تو...

کجا توانی که دانش را از آن خود کنی و مسؤلیت را از آن من؟

.

یاد داری که وقـتی دست حـوّا سیب را از درخت میچید؟

و کام آدم دانۀ گندم را مزه میکرد؟

چه شد؟ آنگاه...

چه شد؟

یاد داری که از بیخبری به دانایی رسیدند آنها؟

یاد داری که نابسته بار سفر، از خانه امن بهشتشان به غربت زمین رسیدند؟

مگر نبودی تو آنجا با من؟

مگر نگزیدی سیب سرخ را با من؟

مگر نگریختی تو از بند زندان بهشت نادانی با من؟

مگر نبودی تو آنجا با من؟

حال تو را چه میشود ای همسفر که میخواهی بار سفـرت را من بدوش کشم؟

تو را چه میشود؟

به چه خیال مشغـولی و دلبسته، ای همسفـر؟

آیا که مسؤلیت رشد دانه های دانستن تو از آن من است؟

پس سیب را باید که دست دیگری از شاخه چیده باشد...

دانه های گندم را باید که داس دیگری از مزرع بهشت بر گرفته باشد...

به چه خیال مشغـولی؟

که خیال رشد دانه های کشت تو در سر دیگری است؟

که سیب را باید دست دیگری از درخت چیند؟

که گندم را دندان دیگری آسیا کند؟

و تو در خیال باز گشت به بهشت نادانیت سرخوشی؟

و آن سیب را که گزیده ای میخواهی که واپس دهی؟

و میخواهی که انکار کنی دانش طعم شیرین سیب را که ازقـصۀ مادرت، حـوّا آموخته ای؟

چگونه میتوان نا آموخت آنچه را که یکبار آموخت؟

چگونه انکار میتوان کرد دیده هارا و باور ها را؟

میدانم، میدانم که در شهر آدمکان سیب ـ ناگزیده زندانی...

میدانم که وساوس شیطانکان خدای-گونه تو را از تو، هر لحظه میدزدند...

میدانم که آسان نیست کشیدن بار این بودن...

میدانم که پر درد است اندیشۀ فـردای نا بودن...

امّـا راه جز این نیست و چاه هم جز آن نه " ای پسر عیش"-

میدانم که میدانی که بودن در دانستن است و نا بودن در نا دانی...

میدانم که میدانی که"خوش ساحتی است ساحت هستی اگر اندر آیی"

و میدانم که میدانی" که نیکو بساطی است، بساط باقـی اگر از ملک فـانی برتر خرامی"-

پس نشستن در پس زانوی غـم چرا؟

به خیال لعبتکی، دست از گردن دلدار بریدن چرا؟

به بهانۀ کوره راهی، پای از کوی معشوق درکشیدن چرا؟

با حرف و یا کلامی، پرهیز از مستی ساغر معانی و می معـنی چرا؟

مگر نه اینکه " ملیح است نشاط مستی اگر ساغـر معانی از ید غلام الهی بیاشامی"؟

دیگر چه جای استخاره...

دیگر چه زبان ندبه و کلام دوباره...

دیگر کجا آرزوی خـفـتن و لالایی و جنبش گهواره...

آن راحت که میجویی در بهشتت جا مانده...

آن ناجی که تو میخوانی ، خود در کار نجات خود درمانده...

راه، راه تو است و میوۀ درخت دانش همچنان به کام تو...

و مراتب سیر هستی در قـدمگاه تو...

" اگر به این مراتب فـائز شوی، از نیستی و فـنا و محنت و خطا فـارغ گردی"-

میانبری نیست بسوی آشیانۀ سیمرغ...

رها شو ای پروانۀ اشتیاق، رها...

پروانه فرید

جملات داخل گیومه از " کلمات مکنونه" است

برای رجوع به این مجموعه

http://pfarid.blogspot.com/2007/11/blog-post.html لطفا ً به لینک

http://www.latelierpapillon.co.uk/

* Eye to Seeٍ

Like a thirsty wayfarer,

lost across a dry desert,

finding a drop of water,

… I drink that drop with utmost greed,

and then… more thirst… and then more...

Preach unto me, O thou Lovers...

O thou pioneers to the Land of Love...

O thou who have returned to safety...

O thou who have sat at the table of His generosity...

O thou who have found contentment under the shadow of His care…

Is it a mirage that has fallen onto my palms, or it is a raindrop?

Tell me, O thou all knowing, all wise,

is there a dead end ahead of me or a highway?

Swear to the fear of the doubt that is hidden in the corner of your hearts,

away from the reach of those that you do not trust…

I sewer…

Preach unto me, O thou Preachers…

…if you have passed through the dark alleyways,

formed by the patterns of your imaginations, safely…

Tell me, if you have heard that eternal call...

Let me know if the Beloved has returned to life,

And if He has spoken out…

Let me know if you have any doubt…

Tell me if He has told you:

“O fleeting shadow! Pass beyond the baser stages of doubt...”

Hence, shed your light at this fleeting shadow,

I implore you…

Have you seen the glory of the Beloved,

peeping through the cracks of the Black Pit?

O thou who have claimed to inhale the smoke

of the “Burning Bush” on mount Sinai...

Have you risen to the light of Sun… yet?

So, tell me, if you are to “rise to the exalted heights of certainty”…

Tell me…

Ah… Tell me…

Perchance my inner eye would light up…

Ah… Tell me…

Perchance the curtains of vain imaginations would lift before my eyes…

Let me know,

for I wish my heart could tremble for Him…

Let me know,

for I wish my soul would weep, hearing the tales of His sufferings…

…for my eyes do not wish to hold on to their tears

which are mystifying their vision…

…for my cry cannot wait to escape from my throat… no longer…

…so… let me know…

Warn me to open my eyes, for the Beloved has come…

inform me that it is Him walking along the Egyptian market, veilless…

…calmly…
…gently…

Tell me that it is Him who is radiating from the centre of the black-hole

to the gravity of the essence of brightness…

…that it is Him who is crying out aloud…

…. who is blasting His trumpet,

once, and again, commanding you to

“Open the eye of truth, that thou mayest behold the veilless Beauty”

Ah, alas… my eyelashes are holding on to each other, tightly…

Alas… the pupils of my eyes are scared to turn around…

Perhaps the rate of His beauty has inflamed the market’s demand…

Perhaps the Zulaikha of the hearts of His lovers

has mistaken their palms for the orange,

before even seeing Him…

Hence, blood is dripping off their palms,

as patience is escaping from their chests,

and colour is fading on their faces…

…for glorified is Him who is the Most Glorious…

…and glory be unto Him who is the Most Exalted Fashioner,

amongst those who are the creators of beauty…

Preach unto me O thou lovers…

Tell me the tales of His beauty…

Blow over me the scent of His torn garment…

Describe the pit of His chin to me…

O thou who have circled around the temple of His beauty…

O thou who have stared into His eyes … eye to eye…

O thou who have clung on to His garment… tightly…

For I am not brave enough to look up…

For I cannot stand the heat of the volcano of my sins,

boiling over of the bones of my body of desire…

I do not posses such eyes as can see His mysteries…

I do not have anything in my mean fists that is worth His love…

For I have no tongue that could praise His beauty…

For I cannot “exclaim: Hallowed be the Lord,

the most excellent of all creators!”

For my senses may not reach

to the height of the majesty of this revelation…

For my heart cannot bear the gravity of this happening…

For I am not capable of keeping that secret…

and I cannot unlearn something once I have learned…

Parvaneh Farid www.latelierpapillon.co.uk

Quotations from “The Hidden Words”: http://pfarid.blogspot.com/2007/12/hidden-words.html

*دیدۀ دیدار

چون تشنه ئی به صحرای خشک نشسته...ـ

که به قطره ئی رسیده از آب...ـ

له له زنان مینوشمش...وباز هم... وبازهم...ـ

پندم دهید... ای عاشقان،ـ

ای مسافران سفر عشق...ـ

ای بازگشتگان...ـ

...ای نشستگان به سفرۀ نعمت دوست ...

ای سیراب شدگان...ـ
که سراب است این قطره که در جام من افتاده آیا، یا که آب؟
پندم دهید ای دانایان امم که راه است این کوره که بدنبالم کشاند آیا، یا که چاه؟

سوگند شما را...ـ

به هراس ِ شکی که از رعب نامحرمان درکـُنج دل محفوظ داشته اید...ـ...
سوگند شما را...ـ

پندم دهید ای اندرزگویان...ـ

اگرخود از غــُرفه های پیچ در پیچ تصویرخیال به سلامت گذشته اید...ـ

پـیغامم رسانید گر شنیده اید آن صدا را که میماند به دهر...ـ

بگوئیدم اگر جانان به جان آمد و او گفت شما را...ـ
بازگوئید مرا...ـ
اگر او گفت شما را: که "ای سایۀ نابود از مدارج ذلّ وهم بگذر"ـ

...پس بتابید برین سایۀ نابود، خدا را
که شما به سیهچال، نور دلدار دیده اید... آیا؟

...ای کسانیکه دود آه سینۀ سینا بدیده اید

هنوز به خورشید رسیده اید...آیا؟

پس بازگوئید مرا... "به معارج عـزّ یقین اندر آ"مده اید؟... آیا؟

آه، باز گوئید مرا تا که چشم سـّر شاید بگشایم...ـ

...مرا باز بگوئید
که تا پردۀ پندار از روزن دیدار، شاید، که من هم بزدایم...ـ
شاید بزدایم من هم...ـ

باز گوئید مرا تا نگرانش باشم...ـ
باز گوئید مرا از قصۀ غصه و دردش...ـ

که تا قطرۀ اشک در چشم نماند دیگر...ـ
راه دیدار نبندد یکسر...ـ

...گرۀ بغض گشاید، شاید
باز گوئید مرا...

بازگوئید مرا که چشم دل بگشا که دلدار آمد...ـ

...باز گوئید که اوست که میخرامد بی پیرایه و دستار، به بازار

چه آرام... چه صبور...ـ
باز گوئید که هم اوست که میتابد ز دل ِ تاریک زندان به گرانیگاه نور...ـ

:اوست که بی پروا میکشد فریاد، میزند شیپور

یک بار، و درگر بار، دو بار...ـ
که "چشم حق بگشا تا جمال مبین بینی..."ـ

...چه کنم که تار مژگان دست از آغوش هم نمیدارد

...چه کنم که دل ِ دیده، بیم دارد از دیدار

گوئی که حسن یوسفش به اوج رونق رسیده در بازار...ـ

گوئی که زلیخای دلش نادیده روی یوسف، دست از ترنج ناشناخته ...ـ
گوئی که چون خونش از دست میرود، صبرش هم از دل، رنگش هم از رخسار...ـ

که مبارک است او که زیباترین است...ـ

...و مبارک است او که نیکوترین است
در جمع آفرینندگان که میآفرینند زیبائی های بسیار...ـ

...پندم دهید ای عاشقان
باز گوئیدم از حسن او، از بوی پیراهن ِ پـُر چاک او، و از گودی چاه زنخدان او...ـ

ای باز آمدگان از بازار او...ـ

... ای شما دیده به دیدار دوست دوختگان

...ای شما دست تمنا به پیراهنش آویختگان

....که من در دل خود زَهرۀ دیدار ندارم

...درتنم تاب ِ تب لحظۀ عصیان نتوانم

... در سرم چشم دیدن اَسرار ندارم

... در مشت خسیسم هیچ درهم وگوهر ودینار ندارم

... در سقف دهانم بجز یک زبان الکن و بس لال ندارم

پس مگوئید مرا که باید "و تبارک الله احسن الخالقین گوئی"ـ

که من حرمت این حادثه شاید نشناسم...ـ

... در دلم گنجایش این ِسـّر نتوانم

... که جز افشاگری راز شما، هنری هیچ ندانم

که فراموشی دانستۀ خود را نتوانم...

پروانه فرید

جملات داخل گیومه از " کلمات مکنونه" است

برای رجوع به این مجموعه

http://pfarid.blogspot.com/2007/11/blog-post.html لطفا ً به لینک

www.latelierpapillon.co.uk

* The First Call

I love your hands,

because I have smelled the strength that could wash the dust off my miserable heart…

I love your lips,

because I have felt the warmth of the kisses of your utterance…

Kisses that have entered the sweet book of my memories…

Kisses that were the sign of a beginning…

a beginning that I hoped would never end…

…when you said:

“O ye people that have minds to know and ears to hear!

The first call of the Beloved is this…”

And you whispered in my ear…

so sweetly…

so kindly…

That you could hear the lamentation of my heart…

and you would recognise the melody of my voice…

When you called me by name: “O mystic nightingale”

And exhorted me now…

and warned me again:

“Abide not but in the rose-garden of the spirit…”

And I ran far away from myself,

perchance to unite with you in your eternity…

but what I found in this flight was a losing of myself…

and how pretty that loss was!!!

And in my quest, my fist knocked at every door…

how brave,

perchance finding a path to your presence…

perchance tasting the scent of your kisses yet again…

how hopeful!!!

Alas, I have not found you… not yet…

Alas, I have not tasted the pleasure of your kisses…

not again…

Perhaps the fire of my desire was impeding my progress… perhaps

Perhaps the bends on my path were fading their colours… were they?

Perhaps the road to that rose garden was covered with thorn and weed… was it?

Perhaps the butterfly of my imagination was trapped in the web of fear

that was weaved before the treasure of your mysteries… was it?

Perhaps your kisses were held captive behind your lips… perhaps…

Perhaps your voice got lost amongst the murmurs of disbelief…

Even though, you were yearning aloud:

“…Abide not but in the rose-garden of the spirit…”

And my heart, as the hoopoe of the Solomon of your love,

had desired to fly over your valley…

And the wings of my hope were flapping in anticipation of you,

while the apex of their flight wished to reach the bounty of your arms…

And my longing hands were tying ribbons of prayer to the gate of

the palace of your mysteries,

…when you called out:

“O messenger of the Solomon of love! Seek thou no shelter

except in the Sheba of the well-beloved…”

Hence, I asked myself of your mysteries…

and searched for the purity of the scent of your kisses…

and I pondered upon the points that were uttered through your sighing lips…

and I longed to merge with them over and over again…

and I gathered the seeds of wisdom from the roof of your abode…

and I crawled on my chest towards the valley where you were…

and I chose to be faithful to your cause…

Perchance, I could find my way to the mount of the phoenix of your eternity…

Perchance, my promiscuous heart could take refuge

within the citadel of your love,

…when I heard your uproar:

“and O immortal phoenix! dwell not save on the mount of faithfulness…”

And when I arrived at the acme of my faith in you,

I left the shell of self behind…

and I found my soul merging with yours,

…regretting my wishes…

…ashamed of my desires…

But still wishing you… you… and no-one but you…

Still searching for you… you… and even more of you…

So I was ascending to the realm of your being on high…

When I heard your voice yet again:

“Therein is thy habitation”

And in desperation,

I tore the warp of my life

from the weft of my existence…

and I destroyed the nest of any desire but yours…

and I ran away from my homeland

to the unknown city of the covenant with you…

…when I set my mind upon reaching my ordained destination…

And when I disrobed myself of the garment of my homeland

and slipped into the shelter of your body…

and when I extended the wings of my soul across the sky of your dwelling…

…you whispered in my ear:

“…,if on the wings of thy soul thou soarest to the realm of the infinite and seekest to attain thy goal.”

Parvaneh Farid http://www.latelierpapillon.co.uk/
Quotations from “The Hidden Words” http://pfarid.blogspot.com/2007/12/hidden-words.html